خاک عالم فروشی

مجموعه حاضر حاوی 20 داستان کوتاه است که طی سال‌های 1397 تا 1400 نوشته شده است. «خاک عالم فروشی» نام اولین داستان کتاب است که زندگی پیرزنی را روایت می‌کند که روزگاری با همسرش خاک عالم می‌فروختند و او حتی بعد از فوت همسرش این شغل را ادامه داده است. زن هرگز بچه‌ای نداشته، چرا که باور داشته لزومی ندارد بچه‌ای را به دنیا دعوت کند و توی تربیت آن بماند. چرا که از اینکه نتواند کودکش را امیدوار بار بیاورد بسیار واهمه داشته است. محوریت اصلی این داستان امیدواری در زندگی است که به شکل زیبایی به تصویر کشیده شده است.

گزیده‌ای از کتاب

هر وقت اتفاق بدی برایش می‌افتاد به مردن فکر می‌کرد. بارها و بارها به این فکر کرده بود که متکایی را روی صورتش فشار دهد تا بالاخره از این دنیا خلاص بشود. یا آن قدر قهوه بخورد که قلبش پس از تلاش فراوان برای تندزدن از کار بیفتد. یا یک ورق از قرصی که نمی‌شناسد را یکجا با یک لیوان آب بالا بیندازد و بعدش همه‌چیز تمام شود. هر اتفاق بدی می‌توانست شروع‌کننده این فکرها بشود، فکرهایی که اوایل توی سرش پرورش می‌داد و به هیچکس نمی‌گفت، ولی بعدها که فکرهایش رشد کردند و مشکل توی سرش جا می‌شدند، شروع کرد به گفتنشان. بنابراین، هروقت اتفاق بدی می‌افتاد، فرقی نداشت چه کسی کنارش باشد، دستش را بلند می‌کرد و محکم می‌زد پشت یا روی شانه طرف و شروع به گفتن می‌کرد: «تقی کاش بمیرم، دیگه خسته شدم تقی، خسته. شیطونه می‌گه کار خودمو تموم کنم و خلاص…»

و اون مثلاً تقی‌ها اوایل می‌گفتند: «این حرفا چیه داداش، مرگ چیه، چی شده حالا مگه…» و درد و دلش را گوش می‌کردند و اگر هم دردش را می‌دانستند می‌گفتند: «درست می‌شه، فکر مرگ رو از سرت بیرون کن داداش.» خودش اول‌ها که این جمله‌های مثلاً امیدوارکننده ولی در واقع از سر باز کن را می‌شنید، کمی آرام می‌شد و به حرف رفیق‌هایش گوش می‌کرد، ولی بعدها دیگر حرف هیچ کسی در او اثر نکرد و شروع کرد به تندی‌کردن و جواب‌دادن که: «شماها فقط حرفید، حرفم که باد هواست. اصلاً شما نفستون از جای گرم بلند می‌شه، هیچکدومتون زندگیتون عین من نیست.» همین‌طور پرخاش می‌کرد و در جواب محبت رفیق‌هایش آن قدر چرت و پرت می گفت تا همه دوستانش را از دست داد.

حالا خودش بود و خودش. من گاهی می‌دیدمش که روی نیمکت پارک یا ایستگاه اتوبوس بغل آدم غریبه‌ای نشسته است.